Radość z goli, czy płacz nad obroną?

41 goli w 10 meczach Premier League. Ekscytacja znów wylewała się z boisk ligi angielskiej, ale w Nowy Rok wchodzę nieco zaniepokojony. Czy obrona na Wyspach stała się sztuką zapomnianą? Optymizm przywracają jednak ożywione i miłe wspomnienia. Zapraszam do podsumowania ostatniej kolejki ligowej w niezwykłym 2012 roku.

1) Rozpacz defensywna

Nie ma już za kim gonić, Clincie Hillu

Newcastle strzeliło po trzy gole na Old Trafford i Emirates Stadium. Wyjechało bez punktów i z bagażem 11 straconych bramek. Aston Villa w trzy kolejki w przeciągu tygodnia dała sobie nawrzucać 15 trafień (w sobotę przy stanie 0:3 kibice zaczęli wychodzić ze stadionu już w 57. minucie!). Gole stanowią sól piłki nożnej. Decydują o wygranej i porażce. Ich oglądanie dla neutralnego kibica jest wciągające, ale czy nie warto zastanowić się jakością brytyjskich formacji obronnej?

Trzeba wrócić do lutego 2011 roku, aby odnaleźć kolejkę bardziej obfitującą w celne strzały. Worek bramek, szczególnie ten tracony przez liderów ligi (Manchester City i Arsenal po trzy), musi wyjątkowo cieszyć konkurencję w Europie.  W Bundeslidze najlepsza obrona (Bayern) dała sobie wbić siedem bramek w 17. kolejkach, w Serie A ( Juventus) 11 w 18. kolejkach, a w La Liga (Malaga) 12 w 17. kolejkach. Angielscy liderzy ze Stoke stracili w 20 meczach już 17 gola. W miniony weekend nie zrobili najlepszej reklamy angielskiemu futbolowi, jako najlepsza defensywa ligi. Zawstydzające pomyłki i samobój The Potters pozwoliły słabemu na wyjazdach Southamptonowi wywieźć remis 3:3.

W Anglii piłka wpada do siatki po błędach indywidualnych (prezent Jamesa Collinsa dla Reading), złej asekuracji (dowolnie wybrana bramka przeciwko Newcastle), przegranej walce po dośrodkowaniach (Arsenal) – całe spektrum błędów. Popisowe występy Vincenta Kompany’ego i Sylvina Distina stanowiły tylko wyjątek od reguły (ich kluby i tak straciły łącznie pięć goli). Prawdziwą tragedię defensywną zaserwowało QPR w pół godziny po rozpoczęciu meczu u siebie z Liverpoolem. Antybohater nr 1, Clint Hill, trafił na długą już listę ofiar traumy spowodowanej Luisem Suarezem. Stoper Rangersów przyczynił się do wszystkich trzech trafień The Reds. Defensywa The Hoops była zupełnie rozbita, a najlepiej podsumowała to reakcja Armanda Traore, który przy drugim trafieniu gości zwyczajnie rozłożył ręce…

Czystym kontem popisał się Manchester United, ale w tym sezonie klub dzisiejszego jubilata sir Alexa Fergusona (wszystkiego najlepszego!) już sporo nagrzeszył karkołomną obroną. Efekty dobitnie pokazała tegoroczna Liga Mistrzów, gdzie Chelsea i Manchester City zostały zwyczajnie rozklepane taktycznie, a Arsenal pokpił szansę na wyjście z łatwej grupy z pierwszego miejsca. Nie zdziwię się zupełnie, gdy w marcu 2013 w europejskiej elicie będzie próżno szukać jakiegokolwiek brytyjskiego przedstawiciela. Nie teraz, nie z takimi defensywami.

2) QPR – Qpa Problemów Redknappa

Klub z Loftus Road wyrżnął o dno tabeli na Nowy Rok, co jak wiecie, nie wróży najlepiej. The Hoops mają aż osiem punktów straty do strefy bezpieczeństwa. Jak wiele powiedział pomeczowy wywiad menedżera Harry’ego Redknappa, który decyzję zamiany jedynego napastnika na defensywnego pomocnika w przerwie wyjaśnił chęcią „ograniczania dalszych strat”. Harry nie wierzył w cudowne odrodzenie z 0:3, więc postanowił nie przegrać różnicą siedmiu, ośmiu goli. Czy takie podejście ma sens? Może zwyczajnie chronił bilansu bramek.

Liverpool rozjechał QPR w linii pomocy. Wysoko zawieszony Adel Taarabt sprawił, że goście mieli liczebną przewagę w środku boiska. Skrzętnie i wydajnie z niej skorzystali. Podania w pomocy Liverpoolu oraz Suarez cofający się w lukę między liniami rywali dał The Reds najlepsze 30. minut tego sezonu. I to pod nieobecność chorego Brendana Rodgersa.

Redknapp zareagował zmieniając system z 4-4-1-1 do 3-5-1-1. Szczelnie zamknął środek, otworzył skrzydła, ale Liverpool już nic nie musiał. Wynik został bez zmian i nastroje w QPR pozostają minorowe. – Chcę wokół siebie tylko pozytywnych piłkarzy. Powiedziałem to w szatni po meczu. Ci, którzy marudzą… rezerwowi nie grają, bo nie są zbyt dobrzy. Gdyby tacy byli, to bym ich wybierał. Nie potrzeba mi niezadowolonych twarzy – podsumował Redknapp. Normalnie skończyłoby się to masowym exodusem marud pokroju Jose Bosingwy, jednak… kto ich weźmie? Opaśli w tłuste kontrakty, u schyłku karier, na Loftus Road znaleźli ciepłą posadkę. QPR się sypie, a fatalne budowanie ich składu zasługuje na osobną opowieść.

3) Wspomnień czas

Perfekcyjne wyczucie przestrzeni Franka Lamparda

Koniec roku to moment oglądania się za siebie i podsumowań. Takie cofanie w przeszłość zdarzyło się i w czasie minionej kolejki. Zwycięski dublet goli Franka Lamparda przypomniał Chelsea z ich szczytowego okresu ery Jose Mourinho, kiedy właśnie na barkach angielskiego pomocnika leżało rozstrzyganie spotkań. Obecnie Lampard jest już tylko graczem w szerokiej rotacji menedżera The Blues, kopie bliżej własnych obrońców. Jednak jakość jego firmowych wejść w pole karne rywali jest ciągle najwyższej klasy. Pomocnik, który od 2003 roku co sezon zdobywał przynajmniej 10 goli w lidze znów magnetycznie przyciągał do siebie futbolówki w kluczowych momentach.

Bez gola, ale z podobnym błyskiem zaprezentował się brat bliźniak Lamparda z Liverpoolu. Steven Gerrard także nieco schowany z tyłu potrafił w odpowiednim momencie wtargnąć w pole karne. Jego strzał z linii wybili obrońcy, a piorunującą główkę w ostatniej sekundzie zablokował Nedum Onuoha. Wyczucie chwili identyczne z Lampardem, z odrobiną słabszego wykończenia.

Trzecie wspomnienie dotyczyło Thierry’ego Henry. Nie chodziło tylko o obecność Francuza na trybunach Emirates, a o popis jego odmłodzonej wersji u Kanonierów. Nowy numer 14 na koszulce Arsenalu wreszcie gra na środku ataku i idzie mu znakomicie. Theo Walcott żeruje na przestrzeniach za plecami obrońcy. Jego gra coraz żywiej przypomina rajdy Henry’ego za najlepszych lat. Szybkie nogi, świadomość ustawienia na boisku i chirurgia wykończenia akcji. Arsenal nie może pozwolić sobie na stratę tak odmienionego Walcotta, który jutro może zacząć negocjować z innymi klubami. Pomyśleć, że jeszcze dwa miesiące temu widziałem go w gronie „upadłych bohaterów Premier League„…

– On (Walcott) ma 23 lata. Zdecydowałem się wystawiać Thierry’ego Henry’ego na środku, gdy miał 23 lata, bo wcześniej musiał się dużo nauczyć – przypomina Arsene Wenger. – Henry daje mu wskazówki, a Theo to bardzo inteligentny chłopak. Mam nadzieję, że przedłużymy jego kontrakt, bo on tu należy. Klub go kocha, a on kocha klub. Najtrudniej znaleźć odwzajemnioną miłość – dodaje.

4) Wielkie pudła

Niestety nie chodzi mi o prezenty, ale o seryjne marnowanie okazji w tej kolejce. Swoje wstydliwe momenty mieli Emmanuel Adebayor i Jermain Defoe z Tottenhamu, ale ich klub wygrał – zostało im wybaczone. Guilherme Do Prado z Southampton oraz Kenwyne Jones ze Stoke swoimi poważnymi pomyłkami zaprzepaścili szansę na zwycięstwo, a ich kluby remisowały. Ricardo Vaz Te miał złotą szansę na wyrwanie punktu dla West Hamu w Reading, ale niepilnowany przestrzelił głową z metra. Fatalna obrona i pudłujący napastnicy – kombinacja godna Premier League?

Jedenastka 20. kolejki Premier League

Adam Federici (Reading)

Nemanja Vidić (Man United), Sylvain Distin (Everton), Vincent Kompany (Man City)

Emmerson Boyce (Wigan), Frank Lampard (Chelsea), Steven Gerrard (Liverpool), Lucas Podolski (Arsenal)

Luis Suarez (Liverpool), Edin Dżeko (Man City), Theo Walcott (Arsenal)